ΝΟΤΑ ΚΥΜΟΘΟΗ
ΓΑΖΙΑ ΗΛΙΟΛΟΥΣΤΗ ΚΙ ΑΓΝΗ
Ένα πανέμορφο δέντρο με λαμπερά κίτρινα λουλούδια που έχουν ένα πολύ λεπτό και ιδιαίτερο άρωμα...Είναι ολοστρόγγυλα, όπως ο ήλιος κι αχτιδωτά σχηματίζοντας μια μικρή φουντίτσα, που σαν ακουμπήσεις πάνω της, σε συνοδεύει η γύρη τους, ιδιαίτερα αν φοράς μαύρα και σκούρα ρούχα...
Έχω φυτέψει μερικές Γαζίες σ΄έναν μικρό ελαιώνα και μια σε γωνιά του φράχτη, εκεί όπου ανατέλλει ο ήλιος, κατευθείαν σημαδεύοντας το μέρος όπου είναι ο αρχαιότατος ναός στο βάθος του ορίζοντα της Κραναίας Αθηνάς!
Μνήμη ωραία, παππούδων, γιαγιάδων και προγόνων μου σ΄έναν τόπο Λοκρών!..
Οι σημερινοί κάτοικοι είναι στον δικό τους κόσμο και δεν κατανοούν...αλλά πέρα από το στομάχι τους και το κρεβατάκι τους και την περιέργειά τους...δεν έχουν άλλα ενδιαφέροντα οι περισσότεροι, δυστυχώς!..
Έτσι λοιπόν, δίχως να ερωτηθώ, ένας γείτονας του ελαιώνα μου, με θράσος έκοψε το ένα της κλαδί, γιατί λέει του ίσκιωνε την ελιά του...
Το θέμα δεν είναι απλό, διότι έκοψε ένα δέντρο που ήταν στο δικό μου κτήμα, δίχως να με ενημερώσει αφ΄ ενός και δίχως να μου πει τίποτα...κι αφ΄ετέρου το πέταξε καταγής μέσα στο κτήμα μου γεμίζοντας τον τόπο με το άψυχο σώμα του μισού σχεδόν δέντρου...
Η βία και ο τρόπος συμπεριφοράς των ανθρώπων, σηματοδοτούν του καθενός τον χαρακτήρα...
Η κλοπή και η παραβίαση χώρου είναι πράξη που διώκεται ποινικά αλλά και η καταστροφή και η κοπή δέντρου δίχως άδεια, πάλι διώκεται ποινικά...
Οι άνθρωποι, γυρεύουν τρόπους να παρεξηγηθούν και φυσικά έχουν και μια αυθάδεια να νομίζουν πως έχουν δίκιο...
Τους αφήνω λοιπόν στα μπάζα του μυαλού τους, στο τσιμεντένιο τους επίπεδο και τους λυπάμαι για τις πράξεις τους...
Η Γαζία, η ηλιόλουστη κι αγνή, μισό δέντρο κι άνθισε πάλι η καημένη και απλώνει το άρωμά της ολόγυρα, ακόμα και γι΄αυτούς, που είναι μ΄ένα πριόνι στο χέρι απειλώντας την ύπαρξή της...
Κι όμως το άρωμά της είναι μια ωραία μνήμη για κάτι οπού υπάρχει εκεί και πάντα θα υπάρχει, είτε αρέσει στους γείτονές μου είτε όχι...