Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΤΑΣ ΚΥΜΟΘΟΗ "ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΔΩΡΕΑ"/Geschenk des Alls, Poetry Nota Kimothoi



                    ΕΡΓΟ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΤΗΣ ΝΟΤΑΣ ΚΥΜΟΘΟΗ/Νότα Κυμοθόη© Νότα Κυμοθόη
                                                                

*ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΝΟΤΑΣ ΚΥΜΟΘΟΗ
Σύμπαντος Δωρεά

Μετάφραση στα Γερμανικά*
Geschenk des Alls *
Poetry Nota Kimothoi
{Calgary 1986}

(*Μετάφραση στα Γερμανικά από τη Ναταλία Σακκάτου, για δημοσίευση στο γερμανικό περιοδικό POP)

Vom Arm des Orion komm ich her
steige nieder bis zum letzten Sandgrund
in unendliche Meerestiefen.
Bin geboren aus eines Sternes Explosion
in unendlich grobem Schob von Staub und Gas
Warme und Licht,so wrird mein Herz genannt.

Andere Liebe hab ich nicht, alw zu brennen
mich auszustreuen.

Mit dem Erdreich in Frieden verbunden
werde ich Blatt, Koralle, Schmetterling
Wasser kristallklar, Morgenrot ganz in Gold.
Dichter spechen meine Sprache
gleiches Feuer brennt in ihrer Werkstatt
sie steigen hinanb, steigen hoch, lauschen.

Zu ihnen komme ich, dab Geheimes sie verkunden.

* Η Νότα Κυμοθόη έγραψε το ποίημα αυτό " Σύμπαντος Δωρεά" το 1986 στο Calgary Canada. Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο "Φωs και Σκοτάδι" εκδόσεις Διογένης 1990 και προστατεύεται από Πνευματικά Δικαιώματα. Είναι μόνο για ανάγνωση.



Ευχαριστώ την  κα Ναταλία Σακκάτου για την αγάπη που έδειξε στην Ποίησή μου.
Της εύχομαι κάθε καλό. 
Νότα Κυμοθόη
Copyright:Νότα Κυμοθόη 1986/Νότα Κυμοθόη©Νότα Κυμοθόη

© Nότα Κυμοθόη

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, από τη Νότα Κυμοθόη 2008


                                                                          1.
 
                                                               2.
                                                                         3.
                                                                                    4.                     
Ευχαριστώ!..*
από τη
Νότα Κυμοθόη 2008
Το "Ευχαριστώ", είναι μια λέξη τόσα δα μικρή...
Τι να χωρέσει;..
Την όμορφη και πλουμιστή ροδιά της αυλής μου;
Έγερνε ως το έδαφος με τα ζουμερά της ρόδια.
Ακουμπούσαν τα λεπτά κλαδάκια της στο χώμα!
Μαζί, την είχαμε φυτέψει με τον πατέρα μου!..
Τον ευχαριστώ γι' αυτό...μόνο για το ότι με έμαθε
να αγαπώ τα δέντρα! Είχε κι έχει μια μεγάλη αγάπη!
Είναι όλος αγάπη! Φωτίζει από μέσα του ο πατέρας μου!
Τις όμορφες δαμασκηνιές μας πάντα θυμάμαι!..
Σταματούσαν οι περαστικοί κι έκοβαν δαμάσκηνα!
Τι όμορφο το χρώμα τους και πόσο χαιρόμουν τη γεύση τους!
Ευχαριστώ τον πατέρα μου που είχε φυτέψει τις δαμασκηνιές μας!
Τον ευχαριστώ, γιατί με έμαθε να σέβομαι και ν' αγαπώ τα δέντρα!
Τον ευχαριστώ για το ότι με έμαθε να γεύομαι και να φυλάω τα κουκούτσια...
Ναι, τα κουκούτσια που φύτευα, φύτρωναν την άνοιξη κι είχα μεγάλη χαρά γι' αυτό!
Ο πατέρας μου είχε μια μεγάλη αγάπη για τη ζωή! Γι' αυτόν ζωή ήταν η φύση.
Φύση για τον πατέρα μου ήταν η γη του! Την αγαπούσε τη γη του! Τη φρόντιζε!
Τον ευχαριστώ που με έμαθε να αγαπώ τη γη!..
Οι κυδωνιές με τους χρυσοκίτρινους καρπούς
έγερναν κι αυτές ως το έδαφος!
Περίμεναν καρτερικά το χέρι του ανθρώπου
για να ελαφρώσει τα κλαδιά τους!
Να πάρει τους καρπούς!
Τι ωραία ροδοκόκκινα γλυκά που έφτιαχνε η μάνα μου! Και κυδωνόπαστο!...
Είχε να περηφανεύεται γι' αυτό!..
Ευχαριστώ τη μάνα μου για τις ωραίες συνταγές της!
Το γλυκό κυδώνι της μαμάς μου είναι μοναδικό!
Μα περισσότερο ευχαριστώ τον πατέρα μου
που μ' έμαθε να αγαπώ τα δέντρα!
Μου έμαθε να τα φροντίζω!..
Ευλογημένα δέντρα οι ελιές μας! Από γενιά σε γενιά...
Κρατάνε τόσα μυστικά που σαν ζυγώσεις κοντά...
σου τα λένε εμπιστευτικά...Ναι, οι ελιές οι δικές μας... μιλάνε!
Και τι δεν μου έχουν πει...Τόσα και τόσα που δεν χωράνε σε λίγες λέξεις...
Ευχαριστώ τους προγόνους μου που φύτεψαν τις ελιές μας!
Ας είναι ευλογημένο το χώμα που τους σκέπασε...
Ευχαριστώ τους γονείς μου που διατήρησαν με τόσο κόπο τις ελιές μας!
Ευχαριστώ για την αγάπη που μου έδωσαν...ναι, για όλη την αγάπη
και για τις τηγανίτες που έφτιαχναν με το φρέσκο λάδι μας!
Μα πλιότερο...τους ευχαριστώ για την αγάπη στα δέντρα!
Είχαν μια σχέση ζωής μαζί τους!
Μια σχέση, που την πέρασαν και σε μένα!
Τα άλογα!..Ευχαριστώ τον πατέρα μου που με έμαθε να αγαπώ τα άλογα!
Τι όμορφα ζώα! Τι ευγενικά και πόσο καταλαβαίνουν...Έχουν συναίσθημα!
Ευχαριστώ τον πατέρα μου που αγαπούσε τα άλογα και με έμαθε να τα φροντίζω!
Ευχαριστώ...που από μικρό παιδί...με δέχτηκαν στη ράχη τους!..
Από εκεί ψηλά... καλπάζοντας μέσα στη φύση της Λοκρίδας,
ένιωσα πρώτη φορά την αίσθηση της ελευθερίας!
Η κίνηση, η ταχύτητα...έγιναν η μεγάλη μου αναζήτηση!
Ευχαριστώ τα ευλογημένα άλογα, που με δίδαξαν μια πρωτόγνωρη γνώση!
Ευλογημένη γη των Λοκρών, ευχαριστώ για τη δόνηση!
Η αλήθεια είναι αγάπη. Η αγάπη είναι αλήθεια!
Πορεύομαι μόνο στην αγάπη και στο φως!
Ευχαριστώ για όλα!
* Αφιερώνεται ιδιαίτερα στους γονείς μου.
Ο καθένας βλέπει τον κόσμο... με τα δικά του μάτια...

© Nότα Κυμοθόη

Παρασκευή 3 Οκτωβρίου 2008

Νότα Κυμοθόη"ΔΡΟΜΟΙ ΓΥΜΝΟΣΙΑΛΙΑΓΚΑ" Ποίηση


© Νότα Κυμοθόη


Νότα Κυμοθόη
Δρόμοι γυμνοσάλιαγκα

Στον κήπο μου αναβλύζει μια πηγή
οπού ξεπλένω τα χέρια μου
πριν μοιράσω το ψωμί
για το δείπνο της αγάπης.
Καθόμαστε αδελφωμένοι όλοι μαζί
η Έλενα, ο Χέλμουτ, τα παιδιά κι οι γέροι Ινδιάνοι.
Ο Τζέραλντ με το ρυτιδωμένο πρόσωπο
είχε μέτωπο σκαμμένο σαν τοτέμ
μ' ένα βλέμμα πονεμένο από παλιά
και η γυναίκα του Σάνυ ένα γέλιο από ελάφια
και χιόνια απ' τα βουνά της Alberta.
Τα μάγουλα της Ιόνης τριανταφυλλένια
ευωδιάζανε άνοιξη στη συντροφιά μας.
*
Είχα στη μνήμη τα λιβάδια της αρχαίας Ελάτειας
με τα χρυσά μελίσσια στα λουλούδια
αγέρα θυμαρίσιο κι αηδόνια και χαμομήλια
και πλατανίσιους ίσκιους
απ΄τα στήθια μιας αγράμπελης
κι εκείνες τις χιονισμένες κορφές του Παρνασσού
τις γιομάτες περηφάνια...
*
Όταν έκοβα το καρβέλι και το μοίραζα
χιλιάδες τραγούδια κελαρίζανε στην ψυχή
κι άνθιζε το ξερό μονοπάτι στο δάσος
σκορπίζοντας ουράνια τόξα
παράθυρα κι αγκαλιές
στα πολύχρωμα δάχτυλα των πονεμένων θεών.
Κρατούσα το μικρό ψυχουλάκι στην παλάμη
μέρισμα του μερμυγκιού της αυλής μου
που ερχότανε κι αυτό με τη σειρά του
υπομονετικά σηκώνοντας τη μοίρα...
Μιλούσαμε λίγο, σχεδόν καθόλου,
τα μάτια και το χαμόγελο κουβέντιαζαν μυστήρια
χαϊδεύοντας τον πόνο του καθενός χωριστά
μέσα στις φλέβες του Αθαμπάσκα
για να τον κάνουν ένα δάκρυ περίσσευμα
στα ορμητικά νερά του.
*
Κι εγώ ένοιωθα μεγάλο χρέος κηπουρού
νάχω καλοβαλμένα τα παρτέρια μου
μην τύχει και ξεφύγει μι' αχτίδα και χαθεί
στη σκιά της λεύκας δίχως ν' ανθίσουνε.
Ρέει ο ήλιος, η βροχή, το φως
στο χώμα της σάρκας μου κι εξαϋλώνεται.
Βλασταίνουν τα χέρια μου περίτεχνα
χορταριάζουνε οι τοίχοι δίχως όνομα
-δεν έχει όνομα η μοναξιά-
κι ελπίδες, όνειρα, διάπλους, φυγή
δρόμοι γυμνοσάλιαγκα στο πρωινό χάραμα
κι ένας διάττοντας σημάδι στις όχθες
πορεία απόπλου απ' το Βανκούβερ.
*copyright: Νότα Κυμοθόη

(Δρόμοι γυμνοσάλιαγκα, Νότα Κυμοθόη, ποίημα σελ 12-13, βιβλίο"Φως και Σκοτάδι", εκδόσεις Διογένης 1990
Το ποίημα αυτό γράφτηκε στο The Pas, Canada, το 1989
Σημειώσεις: Ο Αθαμπάσκας, είναι ποτάμι του Καναδά. Ο Παρνασσός είναι βουνό της Ελλάδας. Βουνά της Alberta, είναι τα Βραχώδη όρη στον Καναδά. Αρχαία Ελάτεια, είναι η αρχαία πόλη των Λοκρών στην επαρχία Λοκρίδα, του Νομού Φθιώτιδας, Ελλάδα.

© Nότα Κυμοθόη